Είναι γνωστό ότι οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων-βουλευτών, των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ελκύουν την προσοχή των πολιτών ούτε των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όσο τουλάχιστον θα έπρεπε.
Διεξάγονται σε μάλλον χαλαρό πολιτικό κλίμα επειδή δεν αλλάζει η κυβέρνηση της χώρας, οι πολίτες θεωρώντας ότι η Ευρώπη είναι κάτι μακρινό κι αόριστο που κατ' ουσία δεν τους αφορά, αδιαφορούν με αποτέλεσμα σε χώρες μη υποχρεωτικής ψηφοφορίας τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές να είναι αποκαρδιωτικά.Επιπροσθέτως, οι ψηφοφόροι αισθάνονται πιο "ελεύθεροι" να στηρίξουν μικρά μη κυβερνητικά κόμματα που απλά καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα, με μια διάθεση να "τιμωρήσουν" τους κυρίαρχους της πολιτικής ζωής.
Πολλές είναι οι παράμετροι που διαμορφώνουν τις αρνητικές, προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, τάσεις των πολιτών που γυρνούν την πλάτη τους στο οικοδόμημα των Βρυξελλών με πιο πρόσφατο παράδειγμα την άρνηση του Ιρλανδικού λαού να επικυρώσει στο σχετικό δημοψήφισμα τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Μεγάλη ευθύνη (ίσως τη μεγαλύτερη) έχει η ίδια η Ένωση για το μεγάλο έλλειμμα επικοινωνίας & ενημέρωσης των ευρωπαίων πολιτών που κατά γενική ομολογία υπάρχει ακόμα και σήμερα. Σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των πολιτών με διαδικασίες όχι απόλυτα διαφανείς και χωρίς διαβούλευση.
Από τα όργανα της Ένωσης μόνο το Κοινοβούλιο είναι εκλεγμένο απ' τους λαούς της Ευρώπης χωρίς όμως διευρυμένες αρμοδιότητες (παρά την πρόοδο που επιτεύχθηκε με την διαδικασία της συναπόφασης με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ) με αποτέλεσμα το λεγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα να εξακολουθεί να υπάρχει και να θέτει σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση της όποιας ευρωπαικής πολιτικής.Από την άλλη μεριά οι εθνικές κυβερνήσεις κατηγορούν, συχνά άδικα, την Ε. Ένωση ως υπεύθυνη για αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές δικής τους πρωτοβουλίας, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και την δυσαρέσκεια των πολιτών.
Παρόλα αυτά, είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ένωση επεκράτησαν σε μεγάλη πλειοψηφία συντηρητικές κυβερνήσεις με νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε καθημερινά: οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχια, αβεβαιότητα κι απογοήτευση για το μέλλον.Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα: είναι τάχα κακή η Ευρωπαϊκή Ένωση εξ' εαυτού και οι πολιτικές της ή μήπως είναι κακές οι επιλογές των συντηρητικών κυβερνήσεων και των ηγετών, υπουργών, επιτρόπων και ευρωβουλευτών που την αποτελούν;
Να λοιπόν το μεγάλο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου: Οι λαοί της Ευρώπης καλούνται ν' αποφασίσουν ποιά Ευρώπη θέλουν. Την συντηρητική Ευρώπη που μειώνει με κάθε τρόπο το "κόστος εργασίας" που ακυρώνει κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων εφαρμόζοντας "ελαστική απασχόληση" με ότι αυτό σημαίνει, που δημιουργεί στρατιές ανέργων και νεόπτωχων; που ενδιαφέρεται μόνο για την προστασία των μεγάλων τραπεζών κι επιχειρήσεων; που αδιαφορεί για το περιβάλλον; που με πρόφαση την τρομοκρατία καταπατάει πολιτικές ελευθερίες;
Ή τη κοινωνική Ευρώπη με τα σοσιαλιστικά της κόμματα σε πλειοψηφία, που στοχεύουν σε άλλες πολιτικές:Μια Ευρώπη που βάζει στο επίκεντρο κάθε πολιτικής της τον άνθρωπο και το περιβάλλον του.Μια Ευρώπη όπου το κοινωνικό κράτος θα είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης με στοχευμένες επενδύσεις σε υψηλού επιπέδου προϊόντα και υπηρεσίες.Μια Ευρώπη που θα ρυθμίζει με τρόπο διαφανή τη μέχρι τώρα ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών οι οποίες πρέπει να συνεισφέρουν μέσω της φορολογίας των κερδών τους στο κοινωνικό σύνολο.Μια Ευρώπη περήφανης εταίρου των άλλων ισχυρών κρατών του πλανήτη για την εξασφάλιση της ειρήνης και της ανάπτυξης αλλά και την καταπολέμηση της φτώχιας σε παγκόσμια κλίμακα.
Επομένως είναι σαφές ότι η ψήφος του κάθε ευρωπαίου πολίτη στις ευρωεκλογές, είναι καθοριστικής σημασίας για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατ' αρχήν και στη συνέχεια στο Συμβούλιο και την Επιτροπή που είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια άλλη προοδευτική πορεία της Ευρώπης.
Ειδικότερα σε ότι αφορά την Ελλάδα οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα αποτελέσουν πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές όποτε αυτές κι αν γίνουν. Η κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα σε όλους τους τομείς, την έχουν βάλει στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα κι οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης το αναγνωρίζουν και προβληματίζονται. Στις ευρωεκλογές δεν αρκεί μια απλή νίκη του ΠαΣοΚ: χρειάζεται μια εκλογική νίκη με μεγάλη διαφορά, τέτοια που να καταδικάζει αδιαμφισβήτητα την αποτυχία των πολιτικών της παραπαίουσας κυβέρνησης.
Γι αυτό δεν πρέπει να υπάρξει εφησυχασμός από τις δημοσκοπήσεις αλλά εγρήγορση και πανστρατιά προκειμένου να μη χαθεί ούτε μία ψήφος.Η Ευρώπη και πολύ περισσότερο η Ελλάδα δικαιούνται καλύτερες μέρες. Ας κάνουμε ότι μπορούμε γι' αυτό.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο 5.6.09
Παρασκευή, Ιουνίου 05, 2009
Βρετανική Τραγωδία....
Ποιος δεν θυμάται αλήθεια, λίγους μήνες πριν, τους διθυράμβους με τους οποίους όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, υμνούσαν τον Βρετανό πρωθυπουργό Gordon Brown για τα θαρραλέα μέτρα που πήρε προκειμένου να βγάλει την οικονομία της χώρας του από την κρίση;
Μέχρι και Flash Gordon τον αποκαλούσαν, προσδίδοντας του υπερφυσικές ιδιότητες, ενώ τον παρουσίαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους άλλους ηγέτες που πάλευαν να ξορκίσουν την ύφεση.
Κι όμως...σήμερα για τον ίδιο άνθρωπο γράφουν πρωτοσέλιδα όπως: "Φύγε τώρα για το καλό της χώρας", "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα", " Νύχτα συνομωσίας και προδοσίας", "Μάχη για πολιτική επιβίωση δίνει ο Brown".
Το κερασάκι στην τούρτα της αμφισβήτησης του αρχηγού έβαλε χτες (παραμονή των ευρωεκλογών) η παραίτηση του χαϊδεμένου παιδιού του Τony Blair, υπουργού εσωτερικών Hazel Blears, που ακολούθησε τις παραιτήσεις τεσσάρων άλλων υπουργών (Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει, έγραψε μια εφημερίδα).
Επιπλέον χτες κυκλοφόρησε από τους Μπλαιρικούς βουλευτές ένα email που ξεκινούσε με τη φράση "Dear Gordon" συνέχιζε με την εξύμνηση της προσφοράς του τα δώδεκα τελευταία χρόνια και κατέληγε, ζητώντας του να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος.
Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχει γίνει γνωστό αν τελικά προσυπόγραψαν το email εβδομήντα ένας βουλευτές που απαιτούνται για να τεθεί θέμα εκλογής νέου αρχηγού. Το βέβαιο είναι ότι τη Δευτέρα το πρωί που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών κι εφόσον επαληθευτούν τα polls που φέρνουν το εργατικό κόμμα στην τρίτη θέση (μετά τους Τόρυδες και το αντιευρωπαϊκό UKIP-κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου-) δεν μπορεί κανείς να δει άλλη επιλογή του κ. Brown από αυτήν της διπλής παραίτησης.
Αν έτσι εξελιχτούν τα πράγματα, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στις εθνικές εκλογές οι Εργατικοί θα πάνε με αρχηγό τον χαρισματικό υπουργό εξωτερικών David Miliband, ο οποίος από καιρό αρνείται μεν, επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι έχει βλέψεις για την αρχηγία.
Ότι κι αν γίνει τελικά, είναι τουλάχιστον άδικο για τον Gordon Brown, ένα τέτοιο πολιτικό τέλος. Άξιος πολιτικός, ψυχωμένος αγωνιστής πάλεψε ένα άνισο αγώνα, έναν αγώνα χαμένο πολύ πριν αναλάβει την αρχηγία: ο Τony Blair του παρέδωσε το τιμόνι όταν το πλοίο έβαζε ήδη νερά. Αναμφισβήτητα έκανε λάθη ο Gordon και το μεγαλύτερο ήταν ότι δεν άλλαξε το κόμμα και τις νοοτροπίες που τόσο πολύ ήθελε ο κόσμος: μια μεγάλη αλλαγή σε όλα.
Όμως είναι άδικο να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, και να οδηγηθεί στο πολιτικό σφαγείο της εξιλέωσης (και πολιτικής διάσωσης) όλων αυτών που του ζητούν σήμερα να παραιτηθεί.
Όπως άδικο ήταν και το πολιτικό τέλος του John Major που παρά το γεγονός ότι δούλεψε καλά πλην όμως αθόρυβα, στο τέλος έφυγε χτυπημένος από τα συντροφικά μαχαιρώματα των Hazeltine και Portillo.
Στην πολιτική, ως γνωστόν, όλα κρίνονται τελικά εκ του αποτελέσματος, που μπορεί ν' αφήνει μερικές φορές πικρή γεύση, όμως κι αυτό είναι μέρος απ το excitement του πολιτικού παιχνιδιού.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο, 4.6.09
Μέχρι και Flash Gordon τον αποκαλούσαν, προσδίδοντας του υπερφυσικές ιδιότητες, ενώ τον παρουσίαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους άλλους ηγέτες που πάλευαν να ξορκίσουν την ύφεση.
Κι όμως...σήμερα για τον ίδιο άνθρωπο γράφουν πρωτοσέλιδα όπως: "Φύγε τώρα για το καλό της χώρας", "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα", " Νύχτα συνομωσίας και προδοσίας", "Μάχη για πολιτική επιβίωση δίνει ο Brown".
Το κερασάκι στην τούρτα της αμφισβήτησης του αρχηγού έβαλε χτες (παραμονή των ευρωεκλογών) η παραίτηση του χαϊδεμένου παιδιού του Τony Blair, υπουργού εσωτερικών Hazel Blears, που ακολούθησε τις παραιτήσεις τεσσάρων άλλων υπουργών (Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει, έγραψε μια εφημερίδα).
Επιπλέον χτες κυκλοφόρησε από τους Μπλαιρικούς βουλευτές ένα email που ξεκινούσε με τη φράση "Dear Gordon" συνέχιζε με την εξύμνηση της προσφοράς του τα δώδεκα τελευταία χρόνια και κατέληγε, ζητώντας του να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος.
Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχει γίνει γνωστό αν τελικά προσυπόγραψαν το email εβδομήντα ένας βουλευτές που απαιτούνται για να τεθεί θέμα εκλογής νέου αρχηγού. Το βέβαιο είναι ότι τη Δευτέρα το πρωί που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών κι εφόσον επαληθευτούν τα polls που φέρνουν το εργατικό κόμμα στην τρίτη θέση (μετά τους Τόρυδες και το αντιευρωπαϊκό UKIP-κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου-) δεν μπορεί κανείς να δει άλλη επιλογή του κ. Brown από αυτήν της διπλής παραίτησης.
Αν έτσι εξελιχτούν τα πράγματα, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στις εθνικές εκλογές οι Εργατικοί θα πάνε με αρχηγό τον χαρισματικό υπουργό εξωτερικών David Miliband, ο οποίος από καιρό αρνείται μεν, επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι έχει βλέψεις για την αρχηγία.
Ότι κι αν γίνει τελικά, είναι τουλάχιστον άδικο για τον Gordon Brown, ένα τέτοιο πολιτικό τέλος. Άξιος πολιτικός, ψυχωμένος αγωνιστής πάλεψε ένα άνισο αγώνα, έναν αγώνα χαμένο πολύ πριν αναλάβει την αρχηγία: ο Τony Blair του παρέδωσε το τιμόνι όταν το πλοίο έβαζε ήδη νερά. Αναμφισβήτητα έκανε λάθη ο Gordon και το μεγαλύτερο ήταν ότι δεν άλλαξε το κόμμα και τις νοοτροπίες που τόσο πολύ ήθελε ο κόσμος: μια μεγάλη αλλαγή σε όλα.
Όμως είναι άδικο να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, και να οδηγηθεί στο πολιτικό σφαγείο της εξιλέωσης (και πολιτικής διάσωσης) όλων αυτών που του ζητούν σήμερα να παραιτηθεί.
Όπως άδικο ήταν και το πολιτικό τέλος του John Major που παρά το γεγονός ότι δούλεψε καλά πλην όμως αθόρυβα, στο τέλος έφυγε χτυπημένος από τα συντροφικά μαχαιρώματα των Hazeltine και Portillo.
Στην πολιτική, ως γνωστόν, όλα κρίνονται τελικά εκ του αποτελέσματος, που μπορεί ν' αφήνει μερικές φορές πικρή γεύση, όμως κι αυτό είναι μέρος απ το excitement του πολιτικού παιχνιδιού.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο, 4.6.09
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)