Είχα αποφασίσει να μην γράψω τίποτα για την υπόθεση της Siemens προς το παρόν, καθότι θεωρώ ότι ακόμα είμαστε στην αρχή των αποκαλύψεων του σκανδάλου. Πιστεύω ότι θα βγουν πολλά στη φόρα, τόσο από τον ίδιο τον Χριστοφοράκο, αλλά κυρίως από κάποιους πολιτικούς που θα θέλουν να βλάψουν πρωτίστως τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους. Ωστόσο, μετά την απολογία του Τσουκάτου για τα χρήματα που φέρεται να πήρε για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και μετά την πρόταση για αμνηστεία στον Χριστοφοράκο στην περίπτωση που αποκαλύψει πρόσωπα και πράγματα, σκέφτηκα να γράψω μερικές σκέψεις.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν είτε απευθείας με ρευστό, είτε με άλλους τρόπους (τύπωση διαφημιστικών φυλλαδίων, αγορά αεροπορικών εισητηρίων, ενοικίαση μηχανημάτων) τις προεκλογικές καμπάνιες των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, ίσως και των υπολοίπων. Νομίζω πως ελάχιστοι Ελληνες θα το αρνούνταν αυτό. Προφανώς οι επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν τα κόμματα, έχουν σκοπό να προσκομίσουν και κάποια οφέλη όταν αυτά θα αναλάβουν την εξουσία. Ως εδώ δεν νομίζω να υπάρχουν διαφωνίες. Αυτό που επίσης θεωρώ σίγουρο, είναι ότι οι αρχηγοί των κομμάτων, αλλά και πολλά κυβερνητικά στελέχη (Υπουργοί, διοικητές ΔΕΚΟ κτλ) δεν γνωρίζουν με λεπτομέρειες τι ακριβώς συμβαίνει. Ο λόγος είναι ότι έχουν διαφορετικές αρμοδιότητες. Ενας Πρωθυπουργός, ακόμα και ο Καραμανλής που δουλεύει ελάχιστα, έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα για να ασχοληθεί από την χρηματοδότηση του κόμματος του. Αυτά είναι θέματα με τα οποία ασχολούνται οι διάφοροι «Τσουκάτοι» μαζί με μία μικρή ομάδα ανθρώπων, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Είναι παράλογο δηλαδή να πιστεύει κάποιος ότι λίγο πριν τη Σύνοδο του Ελσίνκι χτύπησε το τηλέφωνο του Σημίτη ή του Παπανδρέου και στην άλλη άκρη ήταν ο Τσουκάτος που τους έδινε αναφορά για τα χρήματα που «δώρισε» η Siemens στο ΠΑΣΟΚ. Επίσης, με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, αποκλείεται ο Καραμανλής να ήξερε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξόπλισε σπίτι, γραφείο, εξοχικό και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, με οικοσυσκευές Siemens χωρίς ποτέ του να πληρώσει το αντίτιμο ή ότι ο ξάδερφος Λιάπης πήγαινε ταξίδια στη Γερμανία με έξοδα Χριστοφοράκου. Διευκρινίζω και πάλι ότι δεν εννοώ ότι ο Παπανδρέου, ο Σημίτης και ο Καραμανλής δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί η χρηματοδότηση των κομμάτων στην Ελλάδα, αλλά δεν πιστεύω ότι ασχολούνται ενεργά με τα οικονομικά του κόμματος τους, ποιος τυπώνει τα φυλλάδια, πόσο στοίχισε η προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, πόσο τιμολογείται ο το χρόνος διαφήμισης στα κανάλια κτλ.
Είναι λοιπόν λογικό, τουλάχιστον ο Παπανδρέου που δεν έχει διατελέσει Πρωθυπουργός, να είναι ενοχλημένος που βρίσκεται και πάλι στη δυσάρεστη θέση να απολογείται για λάθη άλλων. Δεν ξέρω αν κάποιος το πρόσεξε, αλλά και πάλι μόνος του ο Γιώργος προσπαθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δίνοντας εξηγήσεις για κάτι που έγινε πάνω από 10 χρόνια πριν, ενώ άλλοι που βρίσκονταν μέσα στα πράγματα τότε, δεν έχουν ανοίξει το στόμα τους. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να πληρώνει το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος προσωπικά τυχόν «αμαρτίες» του παρελθόντος. Οποιοι έφταιξαν πρέπει να βρεθούν, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να πάνε στο καλό, αφού κατά έναν μαγικό τρόπο τα αδικήματα τους έχουν παραγραφεί.
Η πρόταση που κατέθεσε το ΠΑΣΟΚ, με την οποία ζητάει επιεική αντιμετώπιση κατηγορουμένων που θα αποκαλύπτουν με στοιχεία χρηματισμούς πολιτικών και κρατικών λειτουργών, ήταν απόλυτα σωστή. Πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση στην Ελλάδα που πολιτικοί της βρίσκονται συνεχώς αναμεμιγμένοι σε σκάνδαλα, δωροδοκίες και συναλλαγές με επιχειρήσεις; Πιθανολογώ ότι το ΠΑΣΟΚ ίσως και να μπορεί να αντέξει αποκαλύψεις για τις σχέσεις της «Siemens» με στελέχη που είναι είτε παροπλισμένα, είτε απαξιωμένα στη συνείδηση του κόσμου. Ισως να είναι και μία καλή αφορμή για τον Γιώργο για να απομακρύνει κάποιους ακόμα με αφορμή το σκάνδαλο. Αντίθετα η Ν.Δ. είναι δύσκολο να αντέξει τις αποκαλύψεις, γιατί κορυφαίοι υπουργοί και ενεργοί πολιτικοί φαίνεται να έχουν σχέση με την Siemens. Αυτό εξάλλου φανερώνει και η άρνηση του Καραμανλή να δεχτεί την πρόταση για ένταξη του κ. Χριστοφοράκου σε ειδικό καθεστώς προστασίας μαρτύρων.
Σε ότι αφορά τη χρηματοδότηση των κομμάτων, η λύση, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να δινόταν το δικαίωμα σε κόμματα και πολιτικούς να δέχονται δωρεές από επιχειρηματίες και επιχειρήσεις με μοναδική υποχρέωση να τα δηλώνουν. Ετσι ο πολίτης θα ενημερωνότανε και θα μπορούσε να κρίνει καλύτερα για τις σχέσεις των κομμάτων με τους πόλους επιχειρηματική εξουσίας. Οπως και να έχει το θέμα, είναι δεδομένο ότι με την υπόθεση της Siemens δοκιμάζονται τα τελευταία υπολείμματα αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Ετσι και δεν γίνει τίποτα, έτσι και κουκουλωθεί και αυτό το σκάνδαλο, οι αποκαλύψεις με μορφή φημών θα πληθαίνουν όσο φτάνουμε προς τις εκλογές και θα δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή της χώρας. Αθώοι και ένοχοι θα μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι και το σκάνδαλο «Siemens» θα ρίξει μόνιμο σκοτάδι καχυποψίας στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Και όλα αυτά ενώ η συγκεκριμένη υπόθεση θα μπορούσε δυνητικά να οδηγησεί στην κάθαρση το πολιτικό σύστημα. Για ακόμη μία φορά η ατολμία πολιτικών και των δύο κομμάτων δημιουργεί προηγούμενο πάνω στο οποίο θα αναπτυχθούν νοοτροπίες και συμπεριφορές της νέας γενιάς. Μπορεί για τα δύο μεγάλα κόμματα, το κουκούλωμα του σκανδάλου να είναι μεσοπρόθεσμα καλό, αλλά μακροπρόθεσμα θα κάνει κακό στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στην ίδια την πρόοδο της χώρας.
Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009
Παρασκευή, Ιουνίου 05, 2009
TO MEΓΑΛΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
Είναι γνωστό ότι οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων-βουλευτών, των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ελκύουν την προσοχή των πολιτών ούτε των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όσο τουλάχιστον θα έπρεπε.
Διεξάγονται σε μάλλον χαλαρό πολιτικό κλίμα επειδή δεν αλλάζει η κυβέρνηση της χώρας, οι πολίτες θεωρώντας ότι η Ευρώπη είναι κάτι μακρινό κι αόριστο που κατ' ουσία δεν τους αφορά, αδιαφορούν με αποτέλεσμα σε χώρες μη υποχρεωτικής ψηφοφορίας τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές να είναι αποκαρδιωτικά.Επιπροσθέτως, οι ψηφοφόροι αισθάνονται πιο "ελεύθεροι" να στηρίξουν μικρά μη κυβερνητικά κόμματα που απλά καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα, με μια διάθεση να "τιμωρήσουν" τους κυρίαρχους της πολιτικής ζωής.
Πολλές είναι οι παράμετροι που διαμορφώνουν τις αρνητικές, προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, τάσεις των πολιτών που γυρνούν την πλάτη τους στο οικοδόμημα των Βρυξελλών με πιο πρόσφατο παράδειγμα την άρνηση του Ιρλανδικού λαού να επικυρώσει στο σχετικό δημοψήφισμα τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Μεγάλη ευθύνη (ίσως τη μεγαλύτερη) έχει η ίδια η Ένωση για το μεγάλο έλλειμμα επικοινωνίας & ενημέρωσης των ευρωπαίων πολιτών που κατά γενική ομολογία υπάρχει ακόμα και σήμερα. Σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των πολιτών με διαδικασίες όχι απόλυτα διαφανείς και χωρίς διαβούλευση.
Από τα όργανα της Ένωσης μόνο το Κοινοβούλιο είναι εκλεγμένο απ' τους λαούς της Ευρώπης χωρίς όμως διευρυμένες αρμοδιότητες (παρά την πρόοδο που επιτεύχθηκε με την διαδικασία της συναπόφασης με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ) με αποτέλεσμα το λεγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα να εξακολουθεί να υπάρχει και να θέτει σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση της όποιας ευρωπαικής πολιτικής.Από την άλλη μεριά οι εθνικές κυβερνήσεις κατηγορούν, συχνά άδικα, την Ε. Ένωση ως υπεύθυνη για αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές δικής τους πρωτοβουλίας, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και την δυσαρέσκεια των πολιτών.
Παρόλα αυτά, είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ένωση επεκράτησαν σε μεγάλη πλειοψηφία συντηρητικές κυβερνήσεις με νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε καθημερινά: οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχια, αβεβαιότητα κι απογοήτευση για το μέλλον.Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα: είναι τάχα κακή η Ευρωπαϊκή Ένωση εξ' εαυτού και οι πολιτικές της ή μήπως είναι κακές οι επιλογές των συντηρητικών κυβερνήσεων και των ηγετών, υπουργών, επιτρόπων και ευρωβουλευτών που την αποτελούν;
Να λοιπόν το μεγάλο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου: Οι λαοί της Ευρώπης καλούνται ν' αποφασίσουν ποιά Ευρώπη θέλουν. Την συντηρητική Ευρώπη που μειώνει με κάθε τρόπο το "κόστος εργασίας" που ακυρώνει κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων εφαρμόζοντας "ελαστική απασχόληση" με ότι αυτό σημαίνει, που δημιουργεί στρατιές ανέργων και νεόπτωχων; που ενδιαφέρεται μόνο για την προστασία των μεγάλων τραπεζών κι επιχειρήσεων; που αδιαφορεί για το περιβάλλον; που με πρόφαση την τρομοκρατία καταπατάει πολιτικές ελευθερίες;
Ή τη κοινωνική Ευρώπη με τα σοσιαλιστικά της κόμματα σε πλειοψηφία, που στοχεύουν σε άλλες πολιτικές:Μια Ευρώπη που βάζει στο επίκεντρο κάθε πολιτικής της τον άνθρωπο και το περιβάλλον του.Μια Ευρώπη όπου το κοινωνικό κράτος θα είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης με στοχευμένες επενδύσεις σε υψηλού επιπέδου προϊόντα και υπηρεσίες.Μια Ευρώπη που θα ρυθμίζει με τρόπο διαφανή τη μέχρι τώρα ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών οι οποίες πρέπει να συνεισφέρουν μέσω της φορολογίας των κερδών τους στο κοινωνικό σύνολο.Μια Ευρώπη περήφανης εταίρου των άλλων ισχυρών κρατών του πλανήτη για την εξασφάλιση της ειρήνης και της ανάπτυξης αλλά και την καταπολέμηση της φτώχιας σε παγκόσμια κλίμακα.
Επομένως είναι σαφές ότι η ψήφος του κάθε ευρωπαίου πολίτη στις ευρωεκλογές, είναι καθοριστικής σημασίας για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατ' αρχήν και στη συνέχεια στο Συμβούλιο και την Επιτροπή που είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια άλλη προοδευτική πορεία της Ευρώπης.
Ειδικότερα σε ότι αφορά την Ελλάδα οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα αποτελέσουν πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές όποτε αυτές κι αν γίνουν. Η κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα σε όλους τους τομείς, την έχουν βάλει στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα κι οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης το αναγνωρίζουν και προβληματίζονται. Στις ευρωεκλογές δεν αρκεί μια απλή νίκη του ΠαΣοΚ: χρειάζεται μια εκλογική νίκη με μεγάλη διαφορά, τέτοια που να καταδικάζει αδιαμφισβήτητα την αποτυχία των πολιτικών της παραπαίουσας κυβέρνησης.
Γι αυτό δεν πρέπει να υπάρξει εφησυχασμός από τις δημοσκοπήσεις αλλά εγρήγορση και πανστρατιά προκειμένου να μη χαθεί ούτε μία ψήφος.Η Ευρώπη και πολύ περισσότερο η Ελλάδα δικαιούνται καλύτερες μέρες. Ας κάνουμε ότι μπορούμε γι' αυτό.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο 5.6.09
Διεξάγονται σε μάλλον χαλαρό πολιτικό κλίμα επειδή δεν αλλάζει η κυβέρνηση της χώρας, οι πολίτες θεωρώντας ότι η Ευρώπη είναι κάτι μακρινό κι αόριστο που κατ' ουσία δεν τους αφορά, αδιαφορούν με αποτέλεσμα σε χώρες μη υποχρεωτικής ψηφοφορίας τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές να είναι αποκαρδιωτικά.Επιπροσθέτως, οι ψηφοφόροι αισθάνονται πιο "ελεύθεροι" να στηρίξουν μικρά μη κυβερνητικά κόμματα που απλά καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα, με μια διάθεση να "τιμωρήσουν" τους κυρίαρχους της πολιτικής ζωής.
Πολλές είναι οι παράμετροι που διαμορφώνουν τις αρνητικές, προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, τάσεις των πολιτών που γυρνούν την πλάτη τους στο οικοδόμημα των Βρυξελλών με πιο πρόσφατο παράδειγμα την άρνηση του Ιρλανδικού λαού να επικυρώσει στο σχετικό δημοψήφισμα τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Μεγάλη ευθύνη (ίσως τη μεγαλύτερη) έχει η ίδια η Ένωση για το μεγάλο έλλειμμα επικοινωνίας & ενημέρωσης των ευρωπαίων πολιτών που κατά γενική ομολογία υπάρχει ακόμα και σήμερα. Σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των πολιτών με διαδικασίες όχι απόλυτα διαφανείς και χωρίς διαβούλευση.
Από τα όργανα της Ένωσης μόνο το Κοινοβούλιο είναι εκλεγμένο απ' τους λαούς της Ευρώπης χωρίς όμως διευρυμένες αρμοδιότητες (παρά την πρόοδο που επιτεύχθηκε με την διαδικασία της συναπόφασης με τις συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ) με αποτέλεσμα το λεγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα να εξακολουθεί να υπάρχει και να θέτει σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση της όποιας ευρωπαικής πολιτικής.Από την άλλη μεριά οι εθνικές κυβερνήσεις κατηγορούν, συχνά άδικα, την Ε. Ένωση ως υπεύθυνη για αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές δικής τους πρωτοβουλίας, προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και την δυσαρέσκεια των πολιτών.
Παρόλα αυτά, είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ένωση επεκράτησαν σε μεγάλη πλειοψηφία συντηρητικές κυβερνήσεις με νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε καθημερινά: οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχια, αβεβαιότητα κι απογοήτευση για το μέλλον.Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα: είναι τάχα κακή η Ευρωπαϊκή Ένωση εξ' εαυτού και οι πολιτικές της ή μήπως είναι κακές οι επιλογές των συντηρητικών κυβερνήσεων και των ηγετών, υπουργών, επιτρόπων και ευρωβουλευτών που την αποτελούν;
Να λοιπόν το μεγάλο διακύβευμα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου: Οι λαοί της Ευρώπης καλούνται ν' αποφασίσουν ποιά Ευρώπη θέλουν. Την συντηρητική Ευρώπη που μειώνει με κάθε τρόπο το "κόστος εργασίας" που ακυρώνει κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων εφαρμόζοντας "ελαστική απασχόληση" με ότι αυτό σημαίνει, που δημιουργεί στρατιές ανέργων και νεόπτωχων; που ενδιαφέρεται μόνο για την προστασία των μεγάλων τραπεζών κι επιχειρήσεων; που αδιαφορεί για το περιβάλλον; που με πρόφαση την τρομοκρατία καταπατάει πολιτικές ελευθερίες;
Ή τη κοινωνική Ευρώπη με τα σοσιαλιστικά της κόμματα σε πλειοψηφία, που στοχεύουν σε άλλες πολιτικές:Μια Ευρώπη που βάζει στο επίκεντρο κάθε πολιτικής της τον άνθρωπο και το περιβάλλον του.Μια Ευρώπη όπου το κοινωνικό κράτος θα είναι ο κύριος μοχλός ανάπτυξης με στοχευμένες επενδύσεις σε υψηλού επιπέδου προϊόντα και υπηρεσίες.Μια Ευρώπη που θα ρυθμίζει με τρόπο διαφανή τη μέχρι τώρα ανεξέλεγκτη λειτουργία των αγορών οι οποίες πρέπει να συνεισφέρουν μέσω της φορολογίας των κερδών τους στο κοινωνικό σύνολο.Μια Ευρώπη περήφανης εταίρου των άλλων ισχυρών κρατών του πλανήτη για την εξασφάλιση της ειρήνης και της ανάπτυξης αλλά και την καταπολέμηση της φτώχιας σε παγκόσμια κλίμακα.
Επομένως είναι σαφές ότι η ψήφος του κάθε ευρωπαίου πολίτη στις ευρωεκλογές, είναι καθοριστικής σημασίας για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ των σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατ' αρχήν και στη συνέχεια στο Συμβούλιο και την Επιτροπή που είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για μια άλλη προοδευτική πορεία της Ευρώπης.
Ειδικότερα σε ότι αφορά την Ελλάδα οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα αποτελέσουν πρόκριμα για τις εθνικές εκλογές όποτε αυτές κι αν γίνουν. Η κατρακύλα που έχει πάρει η χώρα σε όλους τους τομείς, την έχουν βάλει στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα κι οι ψηφοφόροι της κυβέρνησης το αναγνωρίζουν και προβληματίζονται. Στις ευρωεκλογές δεν αρκεί μια απλή νίκη του ΠαΣοΚ: χρειάζεται μια εκλογική νίκη με μεγάλη διαφορά, τέτοια που να καταδικάζει αδιαμφισβήτητα την αποτυχία των πολιτικών της παραπαίουσας κυβέρνησης.
Γι αυτό δεν πρέπει να υπάρξει εφησυχασμός από τις δημοσκοπήσεις αλλά εγρήγορση και πανστρατιά προκειμένου να μη χαθεί ούτε μία ψήφος.Η Ευρώπη και πολύ περισσότερο η Ελλάδα δικαιούνται καλύτερες μέρες. Ας κάνουμε ότι μπορούμε γι' αυτό.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο 5.6.09
Βρετανική Τραγωδία....
Ποιος δεν θυμάται αλήθεια, λίγους μήνες πριν, τους διθυράμβους με τους οποίους όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, υμνούσαν τον Βρετανό πρωθυπουργό Gordon Brown για τα θαρραλέα μέτρα που πήρε προκειμένου να βγάλει την οικονομία της χώρας του από την κρίση;
Μέχρι και Flash Gordon τον αποκαλούσαν, προσδίδοντας του υπερφυσικές ιδιότητες, ενώ τον παρουσίαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους άλλους ηγέτες που πάλευαν να ξορκίσουν την ύφεση.
Κι όμως...σήμερα για τον ίδιο άνθρωπο γράφουν πρωτοσέλιδα όπως: "Φύγε τώρα για το καλό της χώρας", "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα", " Νύχτα συνομωσίας και προδοσίας", "Μάχη για πολιτική επιβίωση δίνει ο Brown".
Το κερασάκι στην τούρτα της αμφισβήτησης του αρχηγού έβαλε χτες (παραμονή των ευρωεκλογών) η παραίτηση του χαϊδεμένου παιδιού του Τony Blair, υπουργού εσωτερικών Hazel Blears, που ακολούθησε τις παραιτήσεις τεσσάρων άλλων υπουργών (Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει, έγραψε μια εφημερίδα).
Επιπλέον χτες κυκλοφόρησε από τους Μπλαιρικούς βουλευτές ένα email που ξεκινούσε με τη φράση "Dear Gordon" συνέχιζε με την εξύμνηση της προσφοράς του τα δώδεκα τελευταία χρόνια και κατέληγε, ζητώντας του να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος.
Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχει γίνει γνωστό αν τελικά προσυπόγραψαν το email εβδομήντα ένας βουλευτές που απαιτούνται για να τεθεί θέμα εκλογής νέου αρχηγού. Το βέβαιο είναι ότι τη Δευτέρα το πρωί που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών κι εφόσον επαληθευτούν τα polls που φέρνουν το εργατικό κόμμα στην τρίτη θέση (μετά τους Τόρυδες και το αντιευρωπαϊκό UKIP-κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου-) δεν μπορεί κανείς να δει άλλη επιλογή του κ. Brown από αυτήν της διπλής παραίτησης.
Αν έτσι εξελιχτούν τα πράγματα, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στις εθνικές εκλογές οι Εργατικοί θα πάνε με αρχηγό τον χαρισματικό υπουργό εξωτερικών David Miliband, ο οποίος από καιρό αρνείται μεν, επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι έχει βλέψεις για την αρχηγία.
Ότι κι αν γίνει τελικά, είναι τουλάχιστον άδικο για τον Gordon Brown, ένα τέτοιο πολιτικό τέλος. Άξιος πολιτικός, ψυχωμένος αγωνιστής πάλεψε ένα άνισο αγώνα, έναν αγώνα χαμένο πολύ πριν αναλάβει την αρχηγία: ο Τony Blair του παρέδωσε το τιμόνι όταν το πλοίο έβαζε ήδη νερά. Αναμφισβήτητα έκανε λάθη ο Gordon και το μεγαλύτερο ήταν ότι δεν άλλαξε το κόμμα και τις νοοτροπίες που τόσο πολύ ήθελε ο κόσμος: μια μεγάλη αλλαγή σε όλα.
Όμως είναι άδικο να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, και να οδηγηθεί στο πολιτικό σφαγείο της εξιλέωσης (και πολιτικής διάσωσης) όλων αυτών που του ζητούν σήμερα να παραιτηθεί.
Όπως άδικο ήταν και το πολιτικό τέλος του John Major που παρά το γεγονός ότι δούλεψε καλά πλην όμως αθόρυβα, στο τέλος έφυγε χτυπημένος από τα συντροφικά μαχαιρώματα των Hazeltine και Portillo.
Στην πολιτική, ως γνωστόν, όλα κρίνονται τελικά εκ του αποτελέσματος, που μπορεί ν' αφήνει μερικές φορές πικρή γεύση, όμως κι αυτό είναι μέρος απ το excitement του πολιτικού παιχνιδιού.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο, 4.6.09
Μέχρι και Flash Gordon τον αποκαλούσαν, προσδίδοντας του υπερφυσικές ιδιότητες, ενώ τον παρουσίαζαν ως παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους άλλους ηγέτες που πάλευαν να ξορκίσουν την ύφεση.
Κι όμως...σήμερα για τον ίδιο άνθρωπο γράφουν πρωτοσέλιδα όπως: "Φύγε τώρα για το καλό της χώρας", "Για ποιόν χτυπά η καμπάνα", " Νύχτα συνομωσίας και προδοσίας", "Μάχη για πολιτική επιβίωση δίνει ο Brown".
Το κερασάκι στην τούρτα της αμφισβήτησης του αρχηγού έβαλε χτες (παραμονή των ευρωεκλογών) η παραίτηση του χαϊδεμένου παιδιού του Τony Blair, υπουργού εσωτερικών Hazel Blears, που ακολούθησε τις παραιτήσεις τεσσάρων άλλων υπουργών (Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει, έγραψε μια εφημερίδα).
Επιπλέον χτες κυκλοφόρησε από τους Μπλαιρικούς βουλευτές ένα email που ξεκινούσε με τη φράση "Dear Gordon" συνέχιζε με την εξύμνηση της προσφοράς του τα δώδεκα τελευταία χρόνια και κατέληγε, ζητώντας του να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος.
Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν έχει γίνει γνωστό αν τελικά προσυπόγραψαν το email εβδομήντα ένας βουλευτές που απαιτούνται για να τεθεί θέμα εκλογής νέου αρχηγού. Το βέβαιο είναι ότι τη Δευτέρα το πρωί που θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών κι εφόσον επαληθευτούν τα polls που φέρνουν το εργατικό κόμμα στην τρίτη θέση (μετά τους Τόρυδες και το αντιευρωπαϊκό UKIP-κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου-) δεν μπορεί κανείς να δει άλλη επιλογή του κ. Brown από αυτήν της διπλής παραίτησης.
Αν έτσι εξελιχτούν τα πράγματα, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι στις εθνικές εκλογές οι Εργατικοί θα πάνε με αρχηγό τον χαρισματικό υπουργό εξωτερικών David Miliband, ο οποίος από καιρό αρνείται μεν, επιβεβαιώνοντας έτσι, ότι έχει βλέψεις για την αρχηγία.
Ότι κι αν γίνει τελικά, είναι τουλάχιστον άδικο για τον Gordon Brown, ένα τέτοιο πολιτικό τέλος. Άξιος πολιτικός, ψυχωμένος αγωνιστής πάλεψε ένα άνισο αγώνα, έναν αγώνα χαμένο πολύ πριν αναλάβει την αρχηγία: ο Τony Blair του παρέδωσε το τιμόνι όταν το πλοίο έβαζε ήδη νερά. Αναμφισβήτητα έκανε λάθη ο Gordon και το μεγαλύτερο ήταν ότι δεν άλλαξε το κόμμα και τις νοοτροπίες που τόσο πολύ ήθελε ο κόσμος: μια μεγάλη αλλαγή σε όλα.
Όμως είναι άδικο να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος, και να οδηγηθεί στο πολιτικό σφαγείο της εξιλέωσης (και πολιτικής διάσωσης) όλων αυτών που του ζητούν σήμερα να παραιτηθεί.
Όπως άδικο ήταν και το πολιτικό τέλος του John Major που παρά το γεγονός ότι δούλεψε καλά πλην όμως αθόρυβα, στο τέλος έφυγε χτυπημένος από τα συντροφικά μαχαιρώματα των Hazeltine και Portillo.
Στην πολιτική, ως γνωστόν, όλα κρίνονται τελικά εκ του αποτελέσματος, που μπορεί ν' αφήνει μερικές φορές πικρή γεύση, όμως κι αυτό είναι μέρος απ το excitement του πολιτικού παιχνιδιού.
Μάκης Γαλιατσάτος
Λονδίνο, 4.6.09
Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ DEBATE
Ως είθισται μετά από κάθε debate κυκλοφορούν δεκάδες άρθρα στισς εφημερίδες, αλλά και στον ηλεκτρονικό Τύπο για το ποιος ήταν αυτός που κέρδισε τις εντυπώσεις. Σχετική δημοσκόπηση έκανε η ηλεκτρονική σελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ που ανέδειξε για ακόμα μία φορά νικητή τον Καραμανλή. Δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από το ΒΗΜΑ, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Αν ρωτούσες εμένα (και να μην με ρωτήσεις θα το πω καθότι δικό μου είναι το blog) θα σου έλεγα ότι όπως και σε όλα τα debate μέχρι σήμερα, από πριν την έναρξη μέχρι και μετά την λήξη, τις εντυπώσεις τις κερδίζει ο Καρατζαφέρης που λόγω επαγγέλματος και εμπειρίας είναι «μανούλα» σε τέτοια events.
Ας ρίξουμε όμως μια αναλυτική ματιά στο τι ακριβώς έγινε στο debate που κατά τη γνώμη μου διεξάγεται με έναν απωθητικό τρόπο για τους τηλεθεατές και δεν θυμίζει σε τίποτα τα αντίστοιχα στην Αμερική και Μ. Βρεταννία που έχω παρακολουθήσει.
Ας αρχίσω με τον Αλαβάνο. Αρχικά νομίζω ότι ήταν λάθος που δεν πήγε ο Τσίπρας και έχω την εντύπωση ότι αυτό κακοφάνηκε σε αρκετούς που είχαν ενθουσιαστεί με την εκλογή του πριν από 16 μήνες περίπου. Ο Αλαβάνος παρουσιάστηκε πολύ διαφορετικός από ότι τον έχουμε συνηθίσει. Νομίζω ότι έλειπε η σπιρτάδα στις απαντήσεις του. Ειδικά στην απάντηση που έδωσε για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στις ταραχές του Δεκεμβρίου δεν νομίζω να έπεισε κανέναν.
Ο Καραμανλής όπως πάντα ήταν καλά προετοιμασμένος. Ακολούθησε τη δοκιμασμένησυνταγή και μας μίλησε για την πτώση του χρηματιστηρίου το 2001, τα σκασμένα λάστιχα των τρακτέρ, το ξύλο που έφαγαν οι συνατξιούχοι από τα ΜΑΤ κτλ. Γνωστή η συνταγή του «για όλα φταίει το κακό ΠΑΣΟΚ» και από τη στιγμή που κάποιοι πείθονται καλά κάνει και την χρησιμοποιεί. Το πιο αστείο καμμάτι ήταν εκεί που μίλησε για επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική. Την τακτική του να απευθυνθεί καθαρά στο κομματικό ακροατήριο την κρίνω πετυχημένη καθότι εκεί είναι που πάσχει η ΝΔ. Εξάλλου δεν νομίζω πως υπάρχει περίπτωση κάποιος αναποφάσιστος να εντυπωσιαστεί από τα έργα της σημερινής κυβέρνησης και να τους ψηφίσει.
Για την Αλέκα Παπαρήγα, το debate ήταν εφιαλτικό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στριμώχτηκε άσχημα με τις ερωτήσεις και πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις, οι απαντήσεις της ήταν τουλάχιστον αστείες. Ειδικά η τοποθέτηση της για τους εργαζόμενους του ΚΚΕ ήταν απαράδεκτη. Επίσης και η απάντηση ότι δεν θα δεχόταν ούτε εισαγγελικό έλεγχο για τα οικονομικά του κόμματός της δεν αρμόζει σε αρχηγό κόμματος δημοκρατικής χώρας.
Η τηλεοπτική εμφάνιση του Καρατζαφέρης για έναν άγνωστο λόγο (που πρέπει να ψάξω) γι ακόμα μία φορά μου άρεσε. «Να έχετε υπόψη σας ότι, όταν βλέπετε ένα κομματικό τηλεοπτικό σποτ, αυτό αντιστοιχεί στην μηνιαία σύνταξη ενός μη προνομιούχου Έλληνα». Κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν λαικισμό, αλλά είναι μία απλή καταγραφή της πραγματικότητας. Ναι, τα κόμματα παίρνουν εξωφρενικά ποσά σε επιδοτήσεις. Νομίζω πως θα έπρεπε να ξοδεύουν πολύ λιγότερα και ειδικά σε περιόδους που πολλοί συμπολίτες μας χάνουν τις δουλειές τους.
Ο Παπανδρέου στην πρώτη ερώτηση πήγε να με τρομάξει. Νόμιζα ότι θα αρνηθεί ότι είπε το 1999 ότι κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ή ότι θα το διαφοροποιήσει. Ευτυχώς ούτε αυτή τη φορά με διέψευσε δηλώνοντας ευθαρσώς αυτό που θεωρείται αυτονόητο από κάθε έναν που θέλει να λέγεται «πολίτης του κόσμου». Από εκεί και πέρα, ο Γιώργος κινήθηκε σε πράσινο κλίμα και δεν εννοώ ΠΑΣΟΚικό. Ζορίστηκε λίγο στην απάντηση που έδωσε για τις σπουδές της κόρης του μόνο σε ιδιωτικά ιδρύματα, αν και πιστεύω ότι γενικά τα πήγε καλά. Καλά δεν είμαι και ο πιο αμερόληπτος κριτής όταν μιλάμε για τον ΓΑΠ…
Κατά τα άλλα, ήταν ολοφάνερο ότι κανείς τους δεν είχε στο μυαλό του τις Ευρωεκλογές, αλλά τις εθνικές εκλογές. Αν θα έπρεπε θα κρατούσα δύο πράγματα. Το ένα θα ήταν το «ούτε μία χαμένη ψήφος» του ΓΑΠ, φράση με την οποία ολοκλήρωσε τον δίλεπτο μονόλογό του στο τέλος του debate. Το δεύτερο θα ήταν το «εμένα δεν με κρατάει κανείς» που είπε ο Γιώργος στην ερώτηση για τα σκάνδαλα. Ελπίζω να το αποδείξει όταν με το καλό αναλάβει και την διακυβέρνηση της χώρας.
Ας ρίξουμε όμως μια αναλυτική ματιά στο τι ακριβώς έγινε στο debate που κατά τη γνώμη μου διεξάγεται με έναν απωθητικό τρόπο για τους τηλεθεατές και δεν θυμίζει σε τίποτα τα αντίστοιχα στην Αμερική και Μ. Βρεταννία που έχω παρακολουθήσει.
Ας αρχίσω με τον Αλαβάνο. Αρχικά νομίζω ότι ήταν λάθος που δεν πήγε ο Τσίπρας και έχω την εντύπωση ότι αυτό κακοφάνηκε σε αρκετούς που είχαν ενθουσιαστεί με την εκλογή του πριν από 16 μήνες περίπου. Ο Αλαβάνος παρουσιάστηκε πολύ διαφορετικός από ότι τον έχουμε συνηθίσει. Νομίζω ότι έλειπε η σπιρτάδα στις απαντήσεις του. Ειδικά στην απάντηση που έδωσε για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στις ταραχές του Δεκεμβρίου δεν νομίζω να έπεισε κανέναν.
Ο Καραμανλής όπως πάντα ήταν καλά προετοιμασμένος. Ακολούθησε τη δοκιμασμένησυνταγή και μας μίλησε για την πτώση του χρηματιστηρίου το 2001, τα σκασμένα λάστιχα των τρακτέρ, το ξύλο που έφαγαν οι συνατξιούχοι από τα ΜΑΤ κτλ. Γνωστή η συνταγή του «για όλα φταίει το κακό ΠΑΣΟΚ» και από τη στιγμή που κάποιοι πείθονται καλά κάνει και την χρησιμοποιεί. Το πιο αστείο καμμάτι ήταν εκεί που μίλησε για επιτυχίες στην εξωτερική πολιτική. Την τακτική του να απευθυνθεί καθαρά στο κομματικό ακροατήριο την κρίνω πετυχημένη καθότι εκεί είναι που πάσχει η ΝΔ. Εξάλλου δεν νομίζω πως υπάρχει περίπτωση κάποιος αναποφάσιστος να εντυπωσιαστεί από τα έργα της σημερινής κυβέρνησης και να τους ψηφίσει.
Για την Αλέκα Παπαρήγα, το debate ήταν εφιαλτικό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά στριμώχτηκε άσχημα με τις ερωτήσεις και πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις, οι απαντήσεις της ήταν τουλάχιστον αστείες. Ειδικά η τοποθέτηση της για τους εργαζόμενους του ΚΚΕ ήταν απαράδεκτη. Επίσης και η απάντηση ότι δεν θα δεχόταν ούτε εισαγγελικό έλεγχο για τα οικονομικά του κόμματός της δεν αρμόζει σε αρχηγό κόμματος δημοκρατικής χώρας.
Η τηλεοπτική εμφάνιση του Καρατζαφέρης για έναν άγνωστο λόγο (που πρέπει να ψάξω) γι ακόμα μία φορά μου άρεσε. «Να έχετε υπόψη σας ότι, όταν βλέπετε ένα κομματικό τηλεοπτικό σποτ, αυτό αντιστοιχεί στην μηνιαία σύνταξη ενός μη προνομιούχου Έλληνα». Κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν λαικισμό, αλλά είναι μία απλή καταγραφή της πραγματικότητας. Ναι, τα κόμματα παίρνουν εξωφρενικά ποσά σε επιδοτήσεις. Νομίζω πως θα έπρεπε να ξοδεύουν πολύ λιγότερα και ειδικά σε περιόδους που πολλοί συμπολίτες μας χάνουν τις δουλειές τους.
Ο Παπανδρέου στην πρώτη ερώτηση πήγε να με τρομάξει. Νόμιζα ότι θα αρνηθεί ότι είπε το 1999 ότι κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ή ότι θα το διαφοροποιήσει. Ευτυχώς ούτε αυτή τη φορά με διέψευσε δηλώνοντας ευθαρσώς αυτό που θεωρείται αυτονόητο από κάθε έναν που θέλει να λέγεται «πολίτης του κόσμου». Από εκεί και πέρα, ο Γιώργος κινήθηκε σε πράσινο κλίμα και δεν εννοώ ΠΑΣΟΚικό. Ζορίστηκε λίγο στην απάντηση που έδωσε για τις σπουδές της κόρης του μόνο σε ιδιωτικά ιδρύματα, αν και πιστεύω ότι γενικά τα πήγε καλά. Καλά δεν είμαι και ο πιο αμερόληπτος κριτής όταν μιλάμε για τον ΓΑΠ…
Κατά τα άλλα, ήταν ολοφάνερο ότι κανείς τους δεν είχε στο μυαλό του τις Ευρωεκλογές, αλλά τις εθνικές εκλογές. Αν θα έπρεπε θα κρατούσα δύο πράγματα. Το ένα θα ήταν το «ούτε μία χαμένη ψήφος» του ΓΑΠ, φράση με την οποία ολοκλήρωσε τον δίλεπτο μονόλογό του στο τέλος του debate. Το δεύτερο θα ήταν το «εμένα δεν με κρατάει κανείς» που είπε ο Γιώργος στην ερώτηση για τα σκάνδαλα. Ελπίζω να το αποδείξει όταν με το καλό αναλάβει και την διακυβέρνηση της χώρας.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 29, 2004
ΒΗΜΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ
Αγαπητοί Συντρόφισσες & Σύντροφοι, Φίλες & Φίλοι,
Στα πλαίσια του ανοιχτού διαλόγου, η ΝΕ ΠαΣοΚ Μεγ. Βρετανίας καλεί όλα τα μέλη και φίλους του Κινήματος να πάρουν μέρος στην διαδικασία συζήτησης και υποβολής προτάσεων.
Αυτό το blog σκοπεύει να αποτελέσει ένα ανεπίσημο μέσο έκφρασης των πολιτικών μας σκέψεων. Ένα βήμα συζήτησης διαμόρφωσης και ανταλλαγής απόψεων που δεν σημαίνει ότι εκφράζουν απόλυτα το ΠαΣοΚ αλλά που μπορούν να διαμορφώσουν θέσεις προτάσεις που θα αποσταλούν στο ΠαΣοΚ
Μπορείτε να μας στείλετε το κείμενο σας με e-mail στο info@pasok.org.uk ή να το γράψετε απευθείας σαν "comment" .
Στα πλαίσια του ανοιχτού διαλόγου, η ΝΕ ΠαΣοΚ Μεγ. Βρετανίας καλεί όλα τα μέλη και φίλους του Κινήματος να πάρουν μέρος στην διαδικασία συζήτησης και υποβολής προτάσεων.
Αυτό το blog σκοπεύει να αποτελέσει ένα ανεπίσημο μέσο έκφρασης των πολιτικών μας σκέψεων. Ένα βήμα συζήτησης διαμόρφωσης και ανταλλαγής απόψεων που δεν σημαίνει ότι εκφράζουν απόλυτα το ΠαΣοΚ αλλά που μπορούν να διαμορφώσουν θέσεις προτάσεις που θα αποσταλούν στο ΠαΣοΚ
Μπορείτε να μας στείλετε το κείμενο σας με e-mail στο info@pasok.org.uk ή να το γράψετε απευθείας σαν "comment" .
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)